متن نامه ی آقای علیرضا مسگری مشهدی /مشاور پایه ی سوم در سال تحصیلی 84-1383

                                                     به نام خدا

   " گفتم شبی به مهدی (عج) ، از تو نگاه خواهم         گفتا که من هم از تو ، ترک گناه خواهم "

دوست من ، سلام

آخرین روزها و شاید آخرین ساعاتی باشد که اینگونه، همه باهم ، کنار هم هستیم . برای من سخت است که

می بینم به انتهای این با هم بودن رسیده ایم .

سه سال با هم بودیم ، مثل یک خانواده ، سه سال ، گاهی اوقات با هم شاد شدیم و گاهی هم ناراحت ،برخی اوقات هم باعث رنجش خاطر همدیگر شدیم . گاهی اوقات به هم خندیدیم و بعدش پشیمان شدیم و گاهی هم دست یکدیگر را گرفتیم و با هم خندیدیم . برخی اوقات حال همدیگر را گرفتیم و کلی حال کردیم  ولی باز هم بعدش پشیمان شدیم  و گاهی با هم درد دل کردیم . الان که دارم این مطالب را می نویسم، یاد برخی از خاطرات این سه سال افتاده ام . یاد استرس شدید بعضی از شما در روز مصاحبه ی سال اول افتاده ام ،یاد اردوی توجیهی سال اول و سفارش برخی از اولیا که مراقب بچه ی ما باشید که یه موقع شب جایش را ..!یاد ماجرا های کلاس ورزش و نرمش های 45 دقیقه ای . یاد دانش آموزانی که از مدرسه ی ما رفتند ، یاد مبارک آبادی ، قاسمی ، قریشی ، قرایی ، بیات ، سردارملی ، کریمی ها ، اسماعیل پور ، فتحی ، توکلی ، منصوری ، نیک نفس ، آقایاری ، جلیلی ، رمضانی ، سلطانی ، کمندی ، مهران قدرتی ، انگوتی ، منصورحسینی، قلیزاده و آهنگرانی...

یاد اردو هایی که با هم رفتیم ، یاد باغات شهر ری ، یاد اردو های با صفای مشهد ، حرم امام رضا(ع)،زیارت وداع ، مخصوصا اردوی جشن تکلیف  ، یاد قول هایی که به امام رضا دادیم تا وقتی که برگردیم ...، یاد آزمون ها و رتبه ها ، یاد جایزه دادن ها و تعهد گرفتن ها ، یاد چک و چونه زدن و درگیری و دعوا برای گرفتن حق بچه های پایه ی خودمان ، یاد شکایت های شما از برخی از معلمان ، یاد عصبانیت های خودم و داد زدن ها ، یاد در آوردن اشک شما توسط من و گاهی بالعکس ، یاد کلک هایی که به من زدید یا می خواستید بزنید و نتوانستید ، و یاد ...

 ولی هرچه بود ، گذشت .

می دانم که نتوانستم آنچنان که شایسته ی شماست ، حق شما را ادا کنم . می دانم ضعف ها و اشتباهاتی در کارم داشته ام .می دانم  که نتوانسته ام آنچنان که در نظر خودم بود ، عدالت را برقرار سازم  و می دانم بار ها باعث ناراحتی شما شده ام . می دانم که ...ولی بدانید و مطمئن باشید که هیچ قصد و غرضی نبوده هدف فقط و فقط  شما و آینده ی شما بوده است . بدانید که من همه ی شما را مثل برادر خودم می دانم و آینده ی شما برایم خیلی مهم است .

آرزو دارم که رابطه ی مان در آینده ، مانند دو دوست ادامه داشته باشد و از احوال هم با خبر باشیم و در صورت نیاز ، یار و مددکار هم باشیم . دوست دارم که هر وقت احساس کردید که کاری از دست من بر می آید حتما مرا با خبر کنید . دوست دارم در یکی از تماس های تلفنی مستمرتان ، مرا از تاریخ جشن ازدواجتان مطلع کنید (الان ذوق نکنید،اینو برای ده پانزده سال دیگه گفتم !)دوست دارم ...

دعا کنید ان شاءالله همه ی ما عاقبت به خیر شویم و در پیشگاه خدا ، رو سفید .

                                                                             

                                                                            علیرضا مسگری مشهدی

                                                                                  31 خرداد 1384                                                    [e-mail]